“Het bijna Jawoord voor een Ierse setter.” Dat was recent de kop boven een artikel in het regionale dagblad de Stentor waarin vooral mijn band met “Summertime Lady” werd beschreven.  Ik krabde me achter de oren. Stel dat Lady kon praten, wat zou ze zeggen en hoe?

Ja, dat Jawoord. De trouwambtenaar stelt je de vraag: Neem jij aan tot je wettige echtgenoot/echtgenote en beloof je getrouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt? Lady zou me, waarschijnlijk sprakeloos aankijken. Is een hond niet geboren voor onvoorwaardelijke trouw?

Vlegeljaren voor eeuwig

Toch zit er wat geniaals in die kop. Ga maar na: mijn band met Ierse setters begon als vierjarig jochie toen ik samen met mijn vier jaar oudere broer onze eerste kocht: Rex. We leegden onze spaarpotten daarvoor. Wat volgde was nu bijna zestig jaar onafgebroken rode setters die mijn leven en later ook dat van gezinsgenoten deels vulden.

Rex was avontuur op vier poten, mijn gids voor zwerftochten langs de IJssel en die draaikolk toen ik hem net op tijd in de nek kon grijpen, ja die vergeet je nooit. En wat genoten we samen languit op een kribbe van nietsdoen, mijn favoriete bezigheid. Dat die rooie in zijn onvoorwaardelijke trouw volstrekt trouweloos was als ergens in het dorp een teef loops was, ja dat maakte hem nog interessanter. Hij was de Pietje Bell in zijn vlegeljaren voor eeuwig…

Beste antidepressivum

We speelden door de tijden heen alle spelletjes die je met een setter kunt spelen. Ze vonden alles leuk, als wij het maar leuk vonden. Hun mooiste bijdrage aan ons leven was simpeler: een grenzeloze vrolijkheid en hartelijkheid. Ierse setters zijn niet voor niets ’s werelds beste antidepressivum genoemd. Niet dat we dat nou zo hard nodig hadden, want onze hobbyboerderij was een kinderspeelparadijs en setterwalhalla. Maar het vulde mooi aan.

Hoe kun je al die onvoorwaardelijke trouw vergoeden? Dat bedacht ik me rond mijn vijfenvijftigste. Er flitste toen een Ierse setter door het park De Weezenlanden in Zwolle waar ik na dik dertig jaar journalistiek voor dagbladen in een door glas aan alle kanten aquarium achtig gebouw mijn dagelijkse kost verdiende als eindredacteur achter van die grote beeldschermen. Hier herwon ik mijn vrijheid.

Jacht op eeuwige jeugd

In de zeven jaren sinds dit moment is het antwoord op die vergoeding voor bijna zestig jaar onvoorwaardelijke trouw gevonden. Ik struinde weer dagelijks, net als toen met Rex, urenlang langs de IJssel.  En de setters kregen alle gelegenheid om hun meest favoriete en oorspronkelijke spelletje oneindig veel vaker te beoefenen: het spel op de wind waarbij zij wild voor mij zoeken, vinden en voorstaan en vervolgens aan mij overlaten wat ermee te doen: redden, tellen of oogsten (schieten).

De jachthondenneus van Lady en soortgenoten Ceasar en Arantar, werd mijn en hun gids door ’s werelds mooiste landschappen. We gingen samen op jacht, telden, redden en sporten. Ik ben het oog, zij zijn de neus, wij zijn een prachtteam. Mijn en hun conditie is zelden zo goed geweest en samen worden we al genietend gezond oud op jacht naar eeuwige jeugd. We zeggen het niet, dat Jawoord, we doen het!